Jordanie, reisverslag dag 1

Welke reden kun je hebben om een land te bezoeken? Interesse is er één..... bij ons was dat zeker het geval, maar ook een rare samenloop van omstandigheden. Van Joep heb ik vorig jaar voor mijn verjaardag een snorkelcursus gekregen. En dan wil je dat ook in de praktijk brengen. Dus vorig najaar al naar Tenerife geweest om daar onder andere te snorkelen. Joep zei:'Dan wil ik ook wel een keer in de Rode Zee snorkelen.' 'Dat is goed', zei ik, 'maar niet in Egypte, want dat vind ik niet stabiel genoeg.' Toen was de keuze niet zo moeilijk. Het zou Jordanië worden, en voor Joep dubbel leuk. Hij fietste 40 jaar geleden met zijn vriend Mark van Amsterdam naar Caïro en bewaart letterlijk en figuurlijk warme herinneringen aan dit land. We hebben onze reis geboekt via de reisorganisatie Better Places. 12 dagen langs de hoogtepunten van Jordanië, met wat meer dagen in Aqaba, om te kunnen snorkelen.

31 maart vertrekken we. We hebben een stressvolle start. Er is 's ochtends iemand voor de trein gesprongen zie ik als ik na het douchen op de NS app kijk. Dat betekent dat we wat door moeten pakken, want we zullen via Hoorn moeten reizen. Dat betekent dat de tijd die we ruim hadden genomen, ca 2,5 uur voor vertrek op Schiphol zijn, al in zal korten tot ca. 2 uur. Want met een trein een kwartier eerder vertrekken dan eerst gepland, en drie kwartier extra reistijd verliezen we dus al een stuk van onze marge.

Op Schiphol melden we ons keurig bij de balie om onze koffers in te checken. Onze boardingpas hebben we thuis al uitgeprint. Het meisje achter de balie raadt ons aan om via de paspoort en veiligheidscontrole van hal 1 en 2 te gaan, want bij hal 3 staat het helemaal vol. We lopen braaf naar de andere kant, waar ook al een flinke rij staat. Het bord zegt dat we vanaf dat punt ca 15-20 minuten onderweg zullen zijn. Dat moet gaan lukken. In het begin loopt het redelijk door, maar als we ongeveer op 2/3 zijn stokt de rij. Iedereen staat stil. Wat er aan de hand is, is niet duidelijk. Er is geen beweging bij de veiligheidscontrole. Niemand meer door de scan, de xray werkt ook niet. En zo tikken de minuten weg. Wij worden wat zenuwachtig. Zo gaan we nog onze vlucht missen.

Als inmiddels de klok zover doorgetikt is dat wij nog maar vijf minuten hebben tot boardingtijd, en er toch weer beweging in de rij zit, besluiten we naar voren te lopen naar een van de beveiligingsbeambten. We leggen uit dat we onze vlucht dreigen te gaan missen. Hij kijkt ons aan, en zegt, ja we gaan stapsgewijs nu mensen door laten, u moet eigenlijk gewoon op uw beurt wachten. Maar ja, ik kan u moeilijk terug sturen nu. Sluit u daar maar aan bij de rij de veiligheidscheck. Opgelucht trekken we onze schoenen uit, riem uit de broek, IPad uit de tas etc etc. Dan blijkt dat mijn rugzak nog een extra controle moet, mijn camera had er ook nog uit gemoeten. Maar voor mij zit een jongedame die wel drie aparte stukken handbagage heeft die allemaal apart gecontroleerd moeten worden. Ik sta op hete kolen. Kan dit niet wat sneller? We gaan zo onze vlucht missen! IK vraag de beambte van de andere balie, die niets te doen heeft of hij dan mijn rugzak niet kan checken. Nee zegt hij, ik kan hier niet weg. Ik snap dat niet, hij kan toch gewoon drie stappen naar achteren doen en dan mijn rugzak mee pakken naar zijn kant en dan de check doen? Ook zijn collega's kijken hem wat meewarig aan.... discussie volgt. Ik begrijp de argumenten iet, maar uiteindelijk neemt een collega uit 'mijn' rij de rugzak alsnog onder handen. Niks aan de hand, behalve dus dat ik mijn camera er uit had moeten halen.

Ik weet het niet. Sinds een jaar of twee vind ik het op Schiphol de spuigaten uitlopen. Vroeger had je aan twee uur echt wel genoeg tijd om door de beveiliging en paspoortcontrole te komen, mits je niet naar de V.S. reisde. Nu... er is meer geautomatiseerd, maar de wachttijden zijn alleen maar opgelopen. Ik vind het geen plezier en geen vooruitgang, reizen via Schiphol. Het aantal vluchten is gestegen, en daarmee ook het aantal reizigers. De luchthaven kan het bijna niet aan heb ik het idee.

Hup, snel alles weer inpakken, en dan naar de paspoortcontrole. Ook daar een rij. Waar slim te gaan staan? De rij van alle paspoorten lijkt sneller te gaan dan die van EU paspoorten. Toch maar die pakken. Dat blijkt slimme keuze. Marechaussee vraagt, waar gaat u heen als we melden dat we dreigen onze vlucht te missen. Amman, Jordanië, zeggen wij. O ja die hadden we hier ca. een uur geleden ook veel. Tja. Dat hadden wij ook in de planning zeggen we, maar helaas een springer voor de trein. Behulpzaam zegt de marechaussee, hier naar beneden, dan naar rechts. Ga maar gauw. We hollen zo snel we kunnen door de drukbevolkte gangen van Schiphol. Iedereen loopt voor je gevoel dan in de weg. Zwetend komen we aan bij de balie...... ze zijn nog niet begonnen met inchecken! Opgelucht zijgen we neer... op tijd, en nog tijd voor een bakje koffie en een toiletbezoek.  Met een dik half uur vertraging stijgen we uiteindelijk op. Op naar Jordanië.

We komen rond een uur of zes aan op het vliegveld van Amman. Een heel modern vliegveld.  We moeten eerst een visum halen. We hebben op aanraden van Elena, onze reisagent, een uitgebreide Jordan Pass gekocht. Daarmee zouden we geen visum hoeven te kopen. En dat blijkt ook het geval. We moeten eerst bij het ene loket ons visum kopen, nou ja, gratis dus want Jordan pass, en dan bij de buurman ons paspoort laten checken. En dan door naar beneden. We zien de eerste niqabs, jalabiyya's, Palestijnse sjaals om mannenhoofden in de hal. We zijn in een ander werelddeel, dat geregeerd wordt door een ander geloof.

In de hal staat onze chauffeur op ons te wachten. Hussam heet hij. We krijgen een hand van hem...een slappe...zoals we vaker zullen krijgen van hem deze reis. Hij rijdt ons naar het hotel in Amman, en zal ons deze reis van A naar B en verder rijden. Hussam is niet erg spraakzaam. Hij redt zich overigens uitstekend in het Jordaanse verkeer. Iedereen rijdt hier vrij zorgeloos, geeft niet of nauwelijks richting aan, toetert als men vindt dat de ander ruimte moet maken of niet snel genoeg optrekt. Dat doet Hussam ook, maar overigens zonder driftige gebaren. Bij het hotel gekomen wil hij ons graag meenemen om een echte lekkernij met ons te delen. We zijn best moe, maar goed, we gaan mee. Twee tentjes van ons hotel sleept hij ons mee om kunafa te proeven bij Habibah. Gebakken kaas, licht gepaneerd en doordrenkt met honing. Wel lekker moet ik zeggen, super machtig. Daarna willen we toch nog wel iets warm eten. Hij raadt ons een ander tentje aan en meldt ons dat hij de volgende ochtend om 8 uur komt ophalen voor onze eerste tocht. In het restaurant nemen we een Jordaanse specialiteit, mansef. Een soort ingedroogde yoghurt, die dan weer dun gemaakt wordt en als saus bij kip of lam wordt gegeven. Mwah. We nemen afscheid van hem, gaan eten, en daarna naar bed. Moe van een bewogen reisdag en de eerste indrukken van dit land en deze stad.