Vakantieberichten 5, Etosha 2

De volgende dag vertrekken we naar Namutoni, langzaam door het park trekkend. We hadden willen tanken in Okaukuejo, maar bij de receptie werd ons gemeld dat er helaas geen diesel te krijgen is. “It has the attention of the management” wordt ons gemeld. Dat wordt een soort geuzenkreet tijdens deze vakantie, als er iets mis gaat., niet klopt roepen wij : “It has the attention of the management.” Zijn we blij dat we toch in Outjo onze tank nog hebben volgegooid. In Namutoni en Halali is er wel benzine te krijgen wordt ons verzekerd, en dat gaan we redden.  (Overigens hebben we gisteren aan het eind van de dag een grote tankauto zien binnen rijden, en ’s ochtends staat er een grote touringcar wel te tanken. We besluiten daar niet op te wachten en door te rijden in het park met een nagenoeg volle tank.)

Als er wild te zien is stoppen we even om foto’s te maken.  Onze route voert langs verschillende waterpoelen. We zien blackfaced impala’s, struisvogels, giraffen, springbokken. En dan… op één van de wegen staan er wel een stuk of vijf,zes auto’s aan de kant. Dan is er iets bijzonders te zien, dat weten we uit ervaring. We zetten de motor uit en wachten af……

De ongrijpbare, vaak onzichtbare luipaard komt langs lopen. Op twee meter vanaf onze camper. WAAAUUUWWW!!! De camera schiet aan één stuk door plaatjes. Wat een prachtig dier is dit. Heel krachtig, al is hij kleiner dan ik had gedacht. Eén en al samengebundelde kracht en elegantie straalt het dier uit. Achter onze camper steekt hij de weg over. Joep maakt aan zijn kant ook nog een paar prachtige foto’s. We kunnen er niet over uit. EEN LUIPAARD!!!! En dan nog zo dichtbij ook! Dat hadden wij echt niet gedacht. We zitten opnieuw helemaal vol verbazing en bijna zenuwachtig triomfantelijk te lachen en grinniken met elkaar. Als kinderen zo blij. (Ik hoop dat jullie aan de foto's kunnen zien dat de luipaard zich als een 'poes' gedraagt, kopjes geven aan de boom, om zijn territorium af te baken. Mooi gezicht... zo kijk je naar een groot exemplaar van onze eigen gedomesticeerde huistijgers... zelfde genen ;-)

Daarna zien we nog een grote kudde olifanten, giraffen, zebra’s. Bij de kudde olifanten ook een paar mannetjes die een robbertje territoriumdrift uitvechten of testosteron kwijt moeten. Opvallend dat de overige dieren bij de waterpoel een stapje verderop gaan. Je wilt ook niet in de weg van een paar vechtende dikhuiden staan, die een paar ton wegen!

We zijn dol op kleine olifantjes...zo koddig!

Verderop zien we gnoes met een paar secretarisvogels er tussen.  De gnoes moeten overigens overduidelijk helemaal niets van de activiteiten van de secretarisvogels hebben. Als de vogels te dichtbij komen reageren ze geagiteerd en stormen ze meestal op de vogels af om ze weg te jagen. Ik zou denken dat gnoes best blij met deze vogels zouden kunnen zijn, secretarisvogels jagen op slangen, hagedissen en kleine knaagdieren. Vooral die eerste prooi lijkt me dat gnoes niet persé rouwig om zouden zijn als die gevangen worden. Maar goed, gnoes zien niet zo best en misschien herkennen ze de secretarisvogels wel niet als ‘friendly neighbours’;-) Ook met dit soort schouwspellen in de natuur zijn we blij ;-)  Bijzonder om dieren in hun natuurlijke habitat te zien, met natuurlijk gedrag. Tegen het eind van de middag komen we aan in Namutoni, en boeken we bij de receptie een ochtend gamedrive.

secretarisvogel op jacht tussen de gnoes

secretarisvogel

We zijn aan het koken als de man van receptie bij onze campers komt. Hij vraagt naar mij. Ik vraag wat er aan de hand is. “U heeft mijn pen meegenomen mevrouw”, zegt hij. “Hè?” denk ik?  Nee hoor, wil ik al protesteren. Echt niet. Begint hij te grinniken. Het blijkt dat de jeep die ons morgenochtend zou moeten rondrijden tijdens de morningdrive niet terug is gekomen van de invalbeurt die hij bij een andere drive moest doen. Er zijn dus niet genoeg jeeps beschikbaar. We kunnen wel de dag er na mee, met voorrang. We overleggen even, want dat is ook een reisdag.  We besluiten toch de ochtenddrive te doen, de afstand naar Rundu moet goed te overbruggen zijn omdat het allemaal asfalt is.  (Is het al de tweede keer dat een medewerker van NWR mij probeert voor de gek te houden, heb ik soms een sticker op mijn voorhoofd “Plaag mij”? ;-)